Anna Karenina...

Ostatnimi czasy do kina chodziłam na takie kinowe produkcje jak Merida Waleczna, Auta 2 czy choćby Smerfy. 

Gdy więc Marta zaproponowała wypad do kina, przed obiadem, po odwiezieniu Dziecka do szkoły - nie mogłam się oprzeć i bez sprawdzania recenzji się zgodziłam.

Tym bardziej, że adaptowane było jedno z nielicznych dzieł klasycznej literatury, którego nie czytałam lub słabo pamiętam. Historię Anny znam jednak, z poprzedniej wersji z Sophie Marceau w roli głównej.

Film nie zawiódł. Momentami rozbawił, nie udało mu się jednak wywołać we mnie głębszych emocji, przeżywania losu bohaterów. Owszem, kostiumy zachwyciły, doskonała gra aktorska urzekała, jednak głębszego "coś" nie poruszył.

Być może była to wina konwencji, jaką obrał reżyser. Konwencji stylistycznie zamierzonej. I udanej pod względem własnego przesłania.

Historia romansu Kareniny z Wrońskim rozgrywała się w scenerii teatru. Tylko nieliczne sceny - i to raczej nie dotyczące głównego wątku - kręcone były w "normalnych" pomieszczeniach. Tutaj wszystko zmieniało się jak w kalejdoskopie, rekwizyty, dekoracje, sceny, uczucia...

Przypomniało mi to jeden z tematów matury sprzed lat: Świat jest teatrem, aktorami ludzie.... A kto wyznacza nasze role? Bóg, Diabeł, Przeznaczenie, Fatum czy po prostu ślepy traf.

Tutaj także było to zaznaczone. Ówczesna Rosja pełna była konwenansów, niepisanych zasad postępowania, reguł. Ludzie byli tylko postaciami na jej tle, marionetkami uwikłanymi we własne żywota. Każdy miał swoją rolę i wiedział, że powinien jej się trzymać. Nie do pomyślenia było wyłamać się poza pewne granice i ustalone prawa społeczne.

Zrobiła tak Anna i musiała ponieść konsekwencje.

   Można także zastanawiać się, dlaczego właśnie tak się stało. Przecież każdy miał z góry przypisaną rolę, jego życie było możliwe do przewidzenia przez scenarzystę.... Czyż więc Anna mogła buntować się przeciw swojemu przeznaczeniu?? Czy mogła postąpić inaczej? Czy nie była marionetką swego losu?

Zapraszam :))